ఎందుకోగానీ

ఎందుకోగానీ
ఒక మరణం పుడుతుంది దగ్గరలో
నీడ ఒలికిన శబ్దంగానీ
శ్వాస ప్రవహించిన గుర్తులుగానీ
మట్టి అంటుకున్న గాయాలుగానీ
ఒలిచి ఒలిచి చూసుకున్నా కనబడదు
శరీరమంతా, 
సముద్రాల అట్టడుగుల్లో పారాడే నిర్వేదనల 
దుమారం కప్పేస్తుంది 
నీలిరంగు మంటపిడికిట్లోంచి నడుచుకుంటూనో
ఇసుక దిబ్బల కౌగిట్లోంచి పారాడుతూనో
నిశ్చలమైనదొక శవం దగ్గరికి చేరుకునీ
సముద్రానివై పొగిలి పొగిలి
రెక్కలాడిస్తావు
చుట్టూ నల్లమేఘాల చప్పట్లలోంచి
తెల్లని కెరటాలు చెంపమీద ఆడుకుంటాయి
ఆకాశాన్నీ ఎవరో రాయి పెట్టి కొట్టినట్టు
రాత్రి..
పొట్టులా చీకటి... 
తలపైన రాలిపడుతుంటాయి 
ఒంటికి గాయమైనట్టు
మట్టి కారుతుంది ధారగా
ఆ మట్టిలో తడిసి
ఆ మట్టిలో నిండా మునిగి
మనిషిలా నిటారుగా 
ఒకింత నెమ్మదితో పురాతన మానవరూపంతో
మొదలవడం అత్యవసరమని తెలుస్తుంది
అప్పటికి తెలుసుకోవాలంతే
బ్రతుకుని బ్రతుకులా మోయడమని
బ్రతుకులోకొచ్చి 
భుజంపై చేయి వేయగల 
ఒక మనిషిని చూడడం 
ఆ ఒక మనిషికోసం బ్రతుకని తెలుసుకోవాలంతే