చూస్తూనే వుండాలంతే
చూసి చూసి కళ్లకు ఆనంద ప్రపంచాలేవో వేలాడుతాయి
ఓ పాపనెక్కడో
లీలగా చూసిన దృశ్యం
ఓ పాప నా అరచేతుల్లో పారాడిన సన్నివేశం
ఓ పాప నా నుదురుపై పాదాలతో తడిమినట్టుగా
ఓ పాప నా గుండెలపై
నవ్వుతూ అలసి నిదురపోయినట్టుగా
ఆ నవ్వునెవరైనా
నా కళ్లకు బిగించమని
ఆ పాపనెవరైనా నా బుగ్గలపై నడిపించమని
ఎన్నెన్ని అదృశ్య రహస్యాలు
నాలోపల్లోపలే
రాత్రిలా మొరపెట్టుకుంటున్నాయో
రాత్రెపుడూ
ఓ వెలుగు రేఖ కరచాలనం కోసం తచ్చాడుతుంటుంది
అలాంటి ఓ రాత్రిని నేనే అవడం
నన్ను నేను వెలుగు చాపమీద దొర్లి దొర్లి నిద్రపుచ్చాలనుకోవడం
ఎంత దయామయ పసితనమది
ఎక్కడినుంచి వొచ్చిందిదంతా నాలో
ఏ బాల్యస్మృతుల గీతం గొంతెత్తి పాడుతోంది
ఆ పాపకోసం
నన్ను నేను ఛిద్రం చేసుకుని బయటికొచ్చేయాలనుంది
ఆ పాపకోసం
కాళ్లను చుట్టచుట్టి చక్రాల్లా తిరిగేయాలనుంది
నేను వేరు పాప వేరు అన్నపుడు
దేహన్ని ఉండచుట్టి దిబ్బలో పడేయాలనుంటుంది
దేహం ధరించుండడమే దౌర్భాగ్యంగా తోస్తుంది
దేహం ముసుగేసుకోవడమే
అసలైన మరణంగా భావిస్తాను
నాకెవరైనా విరూపాన్ని ఇవ్వండి
పోనీ పాప చెంతనుండే ఏదొక రూపమివ్వండి
ఆ పసిదానితో ఆడుకోడానికి మబ్బుల బంతిలానో
ఆ పసిదాని పాదాలంటుకునుండే అడుగుల్లానో
ఆ పసిదాని లోకంలో రెక్కల్లేకుండా ఎగిరే ఊహలానో
పసిదానితో వుండే వొకేవొక్క నవ్వునివ్వండి
లేదంటే
నిన్నటికి ఇవాళ్టికి మధ్య
ఆగిన కాలాన్ని హత్యచేయడానికి నాకో ఖడ్గాన్నివ్వండి
కనీసం నా చూపు పొలిమేరల్లో
ప్రవహించే ఆత్మీయతను తన ముందు కుమ్మరించే
ఒక్క రోజునైనా ఇవ్వండి
నా మాట చివర్లలో ఒలికే ఆప్యాయతే
తన కళ్ళకు కాటుక అయ్యే క్షణాన్నైనా ఇవ్వండి
ఆ పాప నాలోపలి సముద్రం
ఆ పాప నాలోపలి సంతోషం
ఆ పాప నాకు నన్నుగా చూపించే ప్రాయం
ఎన్ని ఉదయాలనో కుప్పగా పోస్తేగాని పాపను చేరుకోలేను
ఇలా
ఇక్కడ సాయంత్రం గుమ్మం ముందు నుంచుని
రాత్రిని హత్యచేయడానికి
నేనో విధ్వంసక రూపాన్ని నిర్మించుకుంటున్నాను
