వర్షం - ఓ ఉదయం

కదపనా..
వద్దోద్దు అంటుకుంటుంది

పర్లేదు కదలవోయ్..
లేతవి కాదుగా
సున్నితం అంతే

పదా..!
అలా వెళ్ళి
పరిమళం దుప్పటి కప్పుకుని
వెచ్చగా వచ్చి
తేనీటిలో మునుగుదువూ కాని...

అమ్మో బయటికే..నేను
రాలేను..
ఈ బురదలో
ఈ ఛాండాలపు దారిలో

ఛప్ నోర్ముయ్..
బడుద్ధాయ్...

ఎప్పుడూ
ఈ సాంకేతికపు
సంకేళ్ళు వేసుకునుంటావా..!!?

అలా రా..
చల్లగా స్నానం చేసిన
చెట్లను పరికించూ..
నీ పాదాలను కావలించే మెత్తని
ఆ బురదను తాకు..
ఆ వాసన పీల్చు అమ్మలా ముద్దాడే
ఎంగిలి వాసన..
తూనీగలతో పోటి పడే పిల్ల కాలువలై
నువు కూడా అందులో దూకి
గెంతులేస్తావ్...

ఒక చిరునవ్వు...

కుసుమాల వంటి ఆ కన్నులు
అటువైపుగా వెడుతున్న అందరివైపు సాగుతాయి
ఎవరో ఒకరు దయచూపుతారన్న
ఆశతో ఎద నిండ
పరుచుకొని ఎదురు చూస్తూంటాడు...

ఎప్పుడు అక్కడే నిలబడి
ఉంటాడు

ఎంతసేపైనా చెరగని చిరునవ్వు
ముఖముపై వెలుగుతున్న దీపంతో
అందరిని ఆకర్షిస్తూ
పరవశింపజేస్తాయి...

దయ కలిగిన హృదయాలు అతని దోసిట్లో పడతాయి
చెరిగిన జుట్టు
చిరిగిన బట్టలు
అతడి జీవితాన్ని ప్రతిబింబిస్తాయి...

చలికి వణుకుతున్న శరీరం
భానుడి వేడి కోసం తహతహలాడుతోంది..

చుట్టు ఉన్న మురికిని సైతం
పరిమళంలా పీలుస్తాడు
అందరిని చిరునవ్వుతో పలకరించేస్తాడు..

చేతిలో పడ్డ చిల్లర ఎంతైనా
కళ్ళతోనే
కృతజ్ఞత తెలుపుతాడు..

బాల్యంలో ముద్రించుకోవాల్సిన
అల్లరి చేష్టలు
మధురమైన స్నేహాలు
తుంటరి పనులను
భహిస్కరించాడేమో...!

అతను ఎప్పుడు
ఎల్లప్పుడు
మెరుస్తున్న ముఖవదనంతో
చిరునవ్వుతోనే స్నేహం
చిరునవ్వుతోనే బాల్యం
చిరునవ్వుతోనే అనంతం
అని
నిక్కచ్చిగా
నిఖార్సైన ఒక చిరునవ్వు
మనకిస్తాడు...

తొలి అడుగు

తొలి పయనం వైపుకు
ఎన్ని పాదాల అడుగుల స్పర్శలో..

తొలి మాటల వెనుకే
ఎన్ని పదాల పలకరింపులో..

నా అక్షరం తొలి పదాన్ని స్ప్రుశించి
ఎన్నో పదాలను శ్వాసించి ఒక కావ్యమై..

నీ స్వేచ్చా అడుగుల వంతెనపై
నా అడుగుల జాడలు ముద్రిస్తూ..
చేయి చరచి గమ్యం వాకిలి తడుతూ..

స్నేహమై..!
చెలిమితో జత కడుతూ
విజయాల వారధిని సారధినై దాటుతూ..
అందులోనే అక్షరాల నక్షత్రాలను
ఏరుతూ...
చీకటి గదిలో అతికించాను వెలుతురుకై..

నెశీధిని తొలిచి స్నేహం
వెలుగై నాలో ప్రసరించేనూ..
చేయి చరచి గమ్యం వాకిలి తడుతూ..

తొలకరి జల్లు స్నేహమై తాకేను..
నీ మైత్రి కలయిక తీగలై అల్లుకునేను..
పయనం ఎటువైపైనా...
పయనం ఎన్ని వేల అడుగులైనా...

తొలి అడుగు నీతోనే
ప్రశ్నించని ప్రకృతి అందాలెన్నో
వర్షించని తొలకరి చినుకులెన్నో...

చీకటి...

ఏదో పరిమళం పలకరింపు
ఆరు ఋతువుల మేళవింపు
అష్టదిక్కుల లాలనలో నుంచి...
సప్తగిరులను వలమాని
నా తోపు మొదలలో
చంపక ననలై
సంవర్తిక మొనలై
నను అల్లుకుని పోతూవుంది...

అపుడే..
విన్ను చిక్కటి చీకటి చిమ్ముతోంది
వినుచూలి ఉరుకురికి పడుతోంది
పయోధిపై పరుగిడు లహరిలా
పృథివిపై పారుతున్న వహతిలా
హృదినుంచి కవనం
మౌనం వీడి మాటలాడాలని తపన
పదముల కూడి ఆటలాడాలని ఆశ
స్వప్నము నిక్కముగా నిలుచు సమయమిది...

నీ వలన నా లోకం...?

ఓయ్..!
ఏం చేశావో ఏమో
కుదురుగా ఉండలేకున్నా...

అదేంటో ..
నీ చూపుల వల
నీ మాటల చెరలో
నను కాజేశావు...

ఏంటిది..
నను ఊరక ఉండనీక
పిలుస్తున్నావో
పలకరిస్తున్నావో
సిగ్గు తుంపర్లతో చిలకరిస్తున్నావు...

ఏమిటోయ్..!
నేను నచ్చానని చెప్పక
బిడియం దాచి బడాయి పడుతున్నావు...

నీ ఊహల సుందరస్వప్నం
సుమధురం..
నీ మాటల మంత్రకావ్యం
సుమధురం..
నీ నడకల అద్భుతహొయలు
సుమధురం..

అయ్యో...!
నీ వల్ల వెర్రివాణ్ణి అయిపోయేలా ఉన్నా...

నీ వలన నా లోకం...?
సుందరమైనదో...
సంధిగ్దమైనదో...

నీవే బదులు.....

నేనేంటో....

ఇది నేను ఏర్పరచుకున్నది
నాకోసం నేను సృష్టించుకున్నది...
నాకంటూ నేను తయారు కావడానికి
నాలో నేను మరమ్మత్తులు
చేసుకుంటూ...

కరుగుతున్న రక్తపు చినుకు
మరుగుతున్న స్వేదం
మరొక్కసారి నా శరీరంపై చర్మంతో
గోడ కడుతున్నా...
కొన్ని స్వార్థ జల్లులు నాపై పడకుండా

ఇది నేను ఏర్పరచుకున్నది
నేను నిర్మించినది...
నాకంటూ నేను పరిశుభ్రమవడానికి
నాతో నేను తడుముకుంటూ...

జారుతున్న గుండెపై కన్నీరు

నేను
విశిష్టత కోరుకోను
విలువ కావాలంటాను...
ప్రేమ వద్దులే
పలకరింపు చాలంటాను...

నాలో నేను మరణించాక
ఆ పైన
నివురెందుకు..?
నాకు తెలుసుగా
నేనేంటో.....