నాతో నేనొకరోజు

ప్రపంచం మొత్తాన్ని తట్టిలేపే 
సమయం
కొత్తగా ప్రారంభమవ్వాల్సిన ఉదయం
పసిడిపూతతో 
నవ్వుతున్న సూరీడు
ఆకాశాన్ని లేత పారాణితో కప్పేశాడు....
అన్ని రోజులు ఇలంటివే అయినా ఇవాళ 
ప్రత్యేకం...

నడుస్తున్న పాదాల భారాన్ని చూస్తున్న కన్నులు 
తలదించుకు వెళతాయి ఏకాకిగా...
నడుస్తున్న కొద్ది ఆనందాల కెరటాలు
సంతోషపు కడలిలో ముంచేస్తాయి.....

జ్ఞాపకాలు జీవం పోసుకునే స్థలం
కొన్ని అక్షరాలు
కోరికలు
వెతుక్కోవాల్సిన స్థలం....
నన్ను పోగొట్టుకున్న స్థలం....
దొరక్కుండా మాయమైపోయాను చాలాసేపు....

                                                       ***

ఈ సారి సూరీడు తెల్లబడి
కోపంగా చూస్తూన్నాడు...
చిన్నబోయిన మనసు నీరసంగా
సాగలేనంటుంది....
కాసేపు నిదురలోకి జారి
కొన్ని పగటి కలలు కళ్ళనిండా నింపుకొస్తాను.... 

                                                         ***

మళ్ళీ ఖాళీగా బయటికి వస్తాను
ఇప్పుడైతే సూరీడు అలసిపోయి కాస్తంత 
ఎర్రబడిన స్పర్శ...
మేఘాలను హత్తుకుని వీడ్కోలుగా....
పెరుకున్న చీకటి నురగలు
నల్లటి బుడగలను వేళ్ళతో మెల్లగా తాకుతాను...

అంతటి నిశీధీలోను నా పాత మనుషుల
అడుగులు స్వేచ్చగా...
నిర్మానుష్యంగా కదిలేను.....

చీకటి ప్రపంచం

చీకటిలాగా ఉండగలనా...!
నిశ్శబ్దంగా
నిర్జీవంగా

ధూళిని భుజాన వేసుకుని
గాలిని బలంగా పీల్చుకుంటూ
నాలో నేనే ఎన్నో మాట్లాడుకుంటూ
స్వార్థ ప్రపంచం నుంచి దూరంగా నడుస్తాను..
ఎవరికి వాళ్ళే మాయమైపోతుంటారు
నిస్వార్థపూరితంగా మోసం చేసుకుంటూ
అవసరానికి హత్తుకుంటూ
అది ఎలానో నేర్చుకోవాలి...

చీకటిలా ఉండాలి
నిశ్శబ్దంగా 
నిర్మలంగా

ఒక్క క్షణమైన
జీవితానికి సరిపడా దాచేసుకుంటాను...

అంతా శూన్యం
మరో జీవిలేని ఓ కొత్త ప్రపంచం కావాలేమో..
నేను భూమి ఆకాశం
అడవి సముద్రం
సూర్యుడులేని చీకటి ప్రపంచం

చీకటిలా పడుకోవాలి
నిశ్శబ్దంగా
నిస్సత్తువగా...

ఇది నిజం

ఇది నిజం
నేనున్న చోటే ఆలోచనల భూకంపం
సమాజం విడివిడిగా ఛిద్రం అయిపోయింది...

ఇది నిజం
మనసుకి మెదడుకి అంతరం అఘాతంలా అంధకారంగా
కంటికి కాలి కొనకి ఉన్నంత దూరం...

ఇది నిజం
నువ్వు నేను మనం కాలేమిప్పుడు
మొహమాటానికి స్నేహంగా నీవు
మూర్ఖత్వానికి ప్రాణంగా నేను
ఇక ఎప్పటికి ఒక్కటికాలేం..శిథిలాలై మిగలాల్సిందే

ఇళ్ళ చుట్టూ అపార్థపు గోడలు మొలిచాయెప్పుడో..

ఇది నిజం
బయటికెళ్తే రుధిర వర్షం ఏరులై పారుతూ
బయటికెళ్తే తనున్నట్టు గుర్తించమని రోధిస్తూ
బయటికెళ్తే మసిపూసుకుని పసివయసు మాకేదారి లేదని ప్రశ్నిస్తూ

సమాజం కాలుతున్నది వెలుగు కోసమా..మిగిలే చీకటి కోసమా...
చరిత్రను చూడకుండా భవిష్యత్తును ఊహించడం సాధ్యమా...!

ఇది నిజం
నేటి జననాన్ని నరికేస్తూ రేపటి తరాన్ని బతికించడమెలా...?
కనురెప్ప మూయకుండా కలలను పొందడమెలా...?