కాలం

ఒక్కోసారి నిజాలు
బయల్పడతాయి సునాయాసంగా
దశాబ్దాల ముందనుకుంటా
రోజులు,
మనిషి సమతూకం...
ఇప్పటి ఘడియల్లో
వేగం,
మనిషి సమాంతరం
బక్కచిక్కి మూలుగుతున్న రోజులు
కాలానికి వ్రేలాడుతూ

అబద్దాలుగా
కనబడేవి కొన్ని అప్రయత్నంగా
కాలానికి సవాలు
విసురుతున్నట్టుగా
ఇప్పటి శవాలు
జీవితకాలం
అరిగేలా రోగాలు మోస్తూ...
రేపటి కోరలు
చాచుకుని విషం పూసిన
అంచులతో రోజులను మింగేస్తూ కాలం వేళ్లూనుకుని

ఒకానొకరోజు అలసి
తూలిపడ్డపుడు నిర్దయగా మనల్ని చూస్తూ కాలం
ఒకే ఒక పానుపు విసిరేస్తుంది
పొడిగా రాలడానికో
పూడికలో
మునగడానికో
అప్పటివరకూ నేను వల్లె వేస్తాను
ఒకే ఒక మాట
కదిలే శవాలమీద నడుస్తున్నదే కాలమా...!

దు:ఖం

కాసేపు ఏడ్వనివ్వండి
చరిత్ర వంతెనేమీ కూలిపోయే
స్థితిలో లేదుగా...!
జ్ఞాపకాల ఎర వేసి ఆలోచనల ఆయుధాలతో
తోడుకోనివ్వండి తవ్వుకోనివ్వండి
గుండెకింద నుంచి ఉబికి కన్నుల్లో సుడితిరిగాక ఏటవాలుగా
జారడాన్ని ఊహిస్తే ఎంతందం...

కాసేపు ఏడ్వనివ్వండి
అంతరిక్షంలోకి వెళ్ళినపుడే కాదు
అంతర్గతలోతుల్లోకి
వెళ్ళి ఏడ్చినపుడే తేలికపడతాం
శరీరం ప్రాణంలేక నిశ్చలంగా పడున్నపుడే కాదు
శరీరం వణికేలా
గుక్కబట్టి ఏడ్చినపుడే చల్లబడతాం
కనురెప్పల చుట్టూ అంటుకున్న
కన్నీళ్ళను ముదాడుతున్నట్టు ఊహించడం ఎంతందం...

ఏడ్చి ఏడ్చి ముఖమంతా ఎర్రబడేలా
దు:ఖానికి దారులు
ఉండవనీ, ద్వారాలు మాత్రమే ఉంటాయని
తెలిసేంత...
ఏడ్చి ఏడ్చి చూపు కన్నీళ్ళలో మునిగి
దు:ఖానికి దృశ్యంతో పనిలేదని దృఢపడేంత...

కాసేపు ఏడ్వనివ్వండి,
మీరు దోసిళ్ళు నింపుకునేంతైనా ఏడ్వండి
హక్కుగా ,
హద్దుల్లేకుండా చేయగలిగేది ఇంకేముంది...!

అస్తవ్యస్తం

మార్చడానికో
మభ్యపెట్టడానికో రాయదల్చుకోలేదుగానీ
వాహనాల కిందపడి 
పత్రికల్లో ఎక్కే శవాలను
లెక్కపెట్టడానికే ఉదయాలన్ని ఖర్చవుతుంటాయి
ఉత్సాహంగా జీవితాన్ని
హత్య చేసే శిరస్సులు
కొన్ని రహదారులపై రక్తమోడుతుంటాయి

కూలిన గోడల మధ్య
అరుస్తున్న దేహాల కేకలు ప్రసరించే
వాహకం వెతుక్కోవటానికి
మార్గాలను అన్వేషించడం జరగాలి
ఉష్ణోగ్రతలకు ఖర్చుచేస్తున్న అలసటల
భారాలు మోస్తూ
ఆకలి ఆత్మహత్య చేసుకుందనీ
కాసిన్ని నీళ్లని సాక్ష్యంగా ప్రవేశపెట్టాలి....
లుప్తమైన సగందేహాలు
ధీమాగా అందరిని వెక్కిరించడం
గమనించినా అహంకారంతో కప్పేసుకోవడం తెలియాలి...

ఏదీ పట్టించుకోకుండా మూర్ఖంగా చావడమే
జీవితాలన్ని,
ఆశలు అన్నిసార్లూ బ్రతికించవనీ
సమాధానపడటమో
ఆవేదనలు అమితమైనా శేషాన్ని వదిలివెళ్తాయని
దాచుకోవడమో మిగులుతుంది...