లోపలి స్వరం 2

ఇక్కడ మిగిలేవుంది ఇంకోటేదో
పారేసుకున్నదయ్యుండచ్చు
ఎవడిక్కావాలి
ఒక్కడిగా నిలబడి దేహాన్ని కాల్చేసుకుంటున్నప్పుడు
అమాంతం నాలోకి నది చొరబడగానే పాయలుగా చీలిపోయాను
మీ మధ్యనుంచే కదుల్తూ బ్రతికిచస్తున్నాను

ఒక్కడిగా కూర్చూని పాతేసుకుంటున్నప్పుడు
అకస్మాత్తుగా నన్ను మట్టి పూసుకున్నాక పచ్చగా మొలకెత్తాను
మీ మధ్యనే కరుగుతూ పెరిగిచస్తున్నాను

ఇన్నాళ్ళు అందటంలేదని ఆకాశాన్ని
పొందటంలేదని సముద్రాన్ని తిట్టుకుంటూ ఉండిచచ్చాను
మీ మూర్ఖత్వాన్ని ముఖానద్ది
కళ్ళను పూడ్చేసుకున్నానని ఎవ్వడైనా చెప్పిచస్తేగా
గుంపుల మీ గొర్రెమందని కడుగుతూ కూర్చున్నా

మూఢత్వాన్ని పక్కగా తొలిగించాకే
నాకో శరీరముందని నడుస్తున్నానని తెలిసిచచ్చింది

మీ నుంచి తప్పించుకుని గాలిలో మునిగి
దిగాంతాల వైపు వస్తున్నపుడు
ఇక్కడ మిగిలేవుంది ఇంకోటేదో పచ్చిగా వాసనొస్తూ
పారేసుకున్నదైతే కాదు నా దేహమేనేమో
ఎవడిక్కావాలి
నన్ను నేను కాపాడుకునే స్థిరత్వం దొరికినప్పుడు
మళ్ళీ మిమ్మల్ని తెగ నరకడానికొస్తా అప్పుడు
ఇంకోసారి దాన్ని తొడుక్కుంటా...!

అంధకార ప్రయాణం

ఈ సారి ప్రయాణం అంధకారంలోకి
దేహాన్ని వెలుగుతో కాల్చేసి
నిశీధిని నిలువెల్లా కప్పుకుని మరణించాలి

నడుస్తూ పాదాల్ని అరగదీయాలి
ఆలోచిస్తూ మెదడు ఆవిరైపోవాలి
మొత్తం శరీరాన్ని వెలుగులోకి కుమ్మరిస్తే సరి...

రాత్రి పుట్టగానే చీకటిని కప్పుతుంది
ఆకాశం వెలుగు చలేయకుండా...

ఈ సారి ప్రాయాణం అంధకారంగా
నిశీధిని చిలకరిస్తూ  
ఆకాశం మొత్తంగా నేనే పరుచుకోవాలి నల్లగా

నడుస్తూ చీకట్లు మొలకెత్తాలి
నేలపై నా నల్లని పుప్పోడి రాలాలి
ఇంకేమిలేని అంధకారమై విశ్వం జనించాలి....

ఒంటరిగా ఏంచేస్తావు

ఒంటరిగా ఏంచేస్తావు

మూసిన కళ్ళ వెనక శూన్యంలో చీకటిని
తాకే ప్రయత్నం చేస్తావు
మన మధ్య చీకటిని సూన్యం
చేయలేక...

నింపాదిగా నవ్వి ఎన్నాళ్ళయింది..!
ఏకధాటిగా ఏడ్చి ఎన్నేళ్ళయింది..!

ఒంటరిలో ఏంచేయకుంటే బ్రతకడం దండగే
నవ్వడం నేర్పిస్తాను వినిచూడు...
వచ్చేస్తుందిగా అనూరుకోకూ
పెదిమలు విచ్చుకునేలాగంటే కుదరదు
మనసు లోతుల్నుంచి తొలుచుకుంటూ
కనురెప్పలు గట్టిగా బిగుసుపోయేలా
దవడలు తేలిగా విచ్చుకునేలా
పాలనురగ పొంగినట్టుగా ఉండాలి
ఎప్పుడూ నవ్వడమే
మనిషిగా మొలకెత్తినట్టు...

ఆనందాలు ఎగిసినప్పుడు
కష్టాలు ముసురుకున్నప్పుడు
నవ్వడం
అనివార్యమవ్వాలి....

ఒంటరిలో ఏంచేయకుంటే బ్రతకడం దండగే
ఏడ్వడం నేర్చుకుని చూడు
కొత్తగా ఎలాగని అడగొద్దు
కళ్ళు చెమర్చేలాగంటే కుదరదు
గుండే ఊబిలో తేలుతూవచ్చి
గొంతు కాలువనుంచి
కనులకొలను నుంచి
సెలయేరులా ఉధృతంగా ఉండి
ఎప్పుడూ ఏడ్వడమే
మనిషిగా ఎదిగినట్టు

బాధలో బలహీనమైనప్పుడు
సంతోషాలలో బరువైనప్పుడు
ఏడ్వడం
అనివార్యమవ్వాలి

ఒంటరిలో ఏంచేయకుంటే బ్రతకటం దండగే మరీ.....

లోపలి స్వరం

జవాబులే దొరకనప్పుడు
ఇప్పుడున్నవన్నీ ప్రశ్నలే
కన్నీళ్ళతో స్నానం చేస్తుంటాను ముఖం తడిసేలా
గదిలోంచి నీడలాంటి దేహంతో
బయటి వెలుగుని కళ్లతో నింపుకుంటూంటాను
రాత్రి రెక్కలను విదుల్చుకుని వాలిపోతాను
కలలా...!
ఆకాశంలోకి చూడ్డం కంటేనూ
ఆకాశంలో వేళ్లాడుతూ ఉండటం మరెంతో ఆనందం
వాడిపోయిన మానవత్వం ఆకులా నేలవైపు
దీనంగా చూస్తోంది
పొదువుకునే ఆత్మీయత కోసం
తెగిపోయిన కొమ్మలా మిగిలాను
భుజంపై చేయి వేసి అంటు కట్టే ఆసరా కోసం...
ధైర్యాన్ని మాటల్లో కూడా ఇవ్వలేని
అవిటివాళ్లయిపోయారు మీరంతా..!
ఇన్నాళ్ళు నేనోక్కణ్ణే ఒంటరిననుకున్నా
నేను లేని మీరే ఏకాకులు...

నేను ఆకాశంలో ఎగిరే స్వేఛ్ఛని
మీ మధ్య బంధీనై తిరిగే స్వతంత్రున్ని...

కొన్ని ఎదురుచూపులు

నిర్మించాల్సిన సమయాలు రావాలిగా  
వచ్చినపుడు,
ఒక్కో జ్ఞాపకాన్ని ఇటుకలుగా 
జీవితాన్ని నిర్మిద్దాం...!

పగిలిన హృదయాన్ని పట్టుకురా
కలిపి
తెగిపోయిన క్షణాలతో 
కుట్టేద్దాం...!

కరిగిపోయిన శరీరాన్ని తీసుకురా
పోగేసి 
గడ్డకట్టిన కన్నీరుతో
సెలయేరులా ఉరకలేద్దాం...!

చేజారిన నిశ్శబ్దాల్ని ఏరుకునిరా
ఒక్కటై
ముద్దుల శబ్దాలుగా విహరిద్దాం...!

నేనెప్పటికి ఇక్కడే మిగిలిపోయిన 
నీ ప్రాణానికి 
నా ఊపిరిని అందిస్తుంటాను...!