ఎప్పటికీ..ఇంకెప్పటికీ రానని మొండికేసే సమయాలు బోల్డన్ని వుంటాయి నీవైపునుంచి...
రాత్రిపడ్డ వర్షంలో ఈదులాడిన మట్టికి ముద్దిస్తున్న ఉదయాన్ని నీకు చూపించగానే ! తేలికైన మంచు, కిటికీ అద్దంపైనుంచి భారంగా దిగినట్టుగా నా బుగ్గపైనుంచి జార్చేస్తావు ముద్దుని...
మొండిసమయాలు కరిగి నీ వొదులుజుట్టులో ఎక్కడో దాక్కునేస్తాయపుడు, నా కుడిపక్క నిలబడి తలను కొంచెంగా వంచి చిన్నపిల్లలా కళ్లలోకే చూస్తూ చామంతిపువ్వులా నవ్వై పూస్తావు.
ఎంత బాగుంటుందనుకున్నావ్ అలా...! అర్ధరాత్రిలాంటి నాలో చంద్రుణ్ణి గుండెగా మార్చుకున్న మృదుత్వం లోలోపల విస్తరిస్తున్నట్టుగా మారిపోతాను. ఇవాళ కూడా నీకొక కానుకనివ్వాలి పదా ! అని లాలనగా పిల్చుకెళ్తాను. ఎంత దూరమైనా నీ గుండెనుంచి నా గుండెకున్నంత దగ్గరైపోతుంది. మేఘాలు మొలిచినట్టు, నీ నా పాదాలను కౌగిలించినట్టుగా వున్న గడ్డిమీదనుంచి ఒడ్డుకున్న అడ్డువాకిలిని తెరచి లోపలికెళ్తాం. ఆకాశంలోంచి జారిపోయిన ఇంద్రధనస్సు పగిలి చెల్లాచెదురైనట్టు ఒకేచోట పడున్న అన్ని రంగుమొక్కలు మనకి వినబడకుండా గుసగుసలాడుతుంటాయి...
పక్కనేవున్న కొండపైకెళ్ళి దూరంగా కనబడే సముద్రాన్ని చూపిస్తాను చూపుడువేలితో..."సముద్రం చాలా పెద్దదిగా వుంది కదా" అంటావు నావైపు తిరిగి చిలిపిగా, వెక్కిరింతగా...అచ్చు మల్లెతీగ ఒంపుతిరిగినంత అందంగా బుంగమూతి పెడతాను నీమీద కోపం నటిస్తున్నట్టు. నా అలకను తొలగించడానికని సముద్రాన్ని మళ్లీ మళ్లీ చూస్తావు...నా భజంపై చేయి వేసోకసారి, వెనకగా వచ్చి మళ్లీ భుజంపై గడ్డం ఆన్చి మరొకసారి అలా పదే పదే చూసి చూసి అలసినట్టు నా వంకే చుస్తూ "బడాయి కాకపోతే నీకేమనిపించిందో చెప్పవోయ్" అంటూ బుగ్గ గిల్లుతావు...
నీ నొసటమీద చిన్నగా ముద్దిచ్చి కాస్త దూరం జరిగి "అక్కడా సముద్రమెలా కదుల్తోందో చూడమ్మీ" అని ఇంకోసారి చూపిస్తాను. అల్లరిచేస్తున్నపుడు అమ్మ గద్దించినట్టు కిందపెదవి కొరుకుతూ చెయ్యెత్తి నామీదకొస్తావు...
అప్పుడంటాను "ఆ సముద్రం అలా అలా ఊయలలా కదుల్తూంటే నీ నడుము కదుల్తున్నట్టుగా లేదూ !!" అని,
రాత్రిపడ్డ వర్షంలో ఈదులాడిన మట్టికి ముద్దిస్తున్న ఉదయాన్ని నీకు చూపించగానే ! తేలికైన మంచు, కిటికీ అద్దంపైనుంచి భారంగా దిగినట్టుగా నా బుగ్గపైనుంచి జార్చేస్తావు ముద్దుని...
మొండిసమయాలు కరిగి నీ వొదులుజుట్టులో ఎక్కడో దాక్కునేస్తాయపుడు, నా కుడిపక్క నిలబడి తలను కొంచెంగా వంచి చిన్నపిల్లలా కళ్లలోకే చూస్తూ చామంతిపువ్వులా నవ్వై పూస్తావు.
ఎంత బాగుంటుందనుకున్నావ్ అలా...! అర్ధరాత్రిలాంటి నాలో చంద్రుణ్ణి గుండెగా మార్చుకున్న మృదుత్వం లోలోపల విస్తరిస్తున్నట్టుగా మారిపోతాను. ఇవాళ కూడా నీకొక కానుకనివ్వాలి పదా ! అని లాలనగా పిల్చుకెళ్తాను. ఎంత దూరమైనా నీ గుండెనుంచి నా గుండెకున్నంత దగ్గరైపోతుంది. మేఘాలు మొలిచినట్టు, నీ నా పాదాలను కౌగిలించినట్టుగా వున్న గడ్డిమీదనుంచి ఒడ్డుకున్న అడ్డువాకిలిని తెరచి లోపలికెళ్తాం. ఆకాశంలోంచి జారిపోయిన ఇంద్రధనస్సు పగిలి చెల్లాచెదురైనట్టు ఒకేచోట పడున్న అన్ని రంగుమొక్కలు మనకి వినబడకుండా గుసగుసలాడుతుంటాయి...
పక్కనేవున్న కొండపైకెళ్ళి దూరంగా కనబడే సముద్రాన్ని చూపిస్తాను చూపుడువేలితో..."సముద్రం చాలా పెద్దదిగా వుంది కదా" అంటావు నావైపు తిరిగి చిలిపిగా, వెక్కిరింతగా...అచ్చు మల్లెతీగ ఒంపుతిరిగినంత అందంగా బుంగమూతి పెడతాను నీమీద కోపం నటిస్తున్నట్టు. నా అలకను తొలగించడానికని సముద్రాన్ని మళ్లీ మళ్లీ చూస్తావు...నా భజంపై చేయి వేసోకసారి, వెనకగా వచ్చి మళ్లీ భుజంపై గడ్డం ఆన్చి మరొకసారి అలా పదే పదే చూసి చూసి అలసినట్టు నా వంకే చుస్తూ "బడాయి కాకపోతే నీకేమనిపించిందో చెప్పవోయ్" అంటూ బుగ్గ గిల్లుతావు...
నీ నొసటమీద చిన్నగా ముద్దిచ్చి కాస్త దూరం జరిగి "అక్కడా సముద్రమెలా కదుల్తోందో చూడమ్మీ" అని ఇంకోసారి చూపిస్తాను. అల్లరిచేస్తున్నపుడు అమ్మ గద్దించినట్టు కిందపెదవి కొరుకుతూ చెయ్యెత్తి నామీదకొస్తావు...
అప్పుడంటాను "ఆ సముద్రం అలా అలా ఊయలలా కదుల్తూంటే నీ నడుము కదుల్తున్నట్టుగా లేదూ !!" అని,
0 comments:
Post a Comment