ఇద్దరమాయకులు

వస్తూవుండడం వెళ్తూండడమూ సహజమే
హడావిడిగా సాగుతుంది సమయమంతా
ఒకలాంటి ధీర్ఘ నిట్టూర్పుని వదిలెల్తూ
ఆమె వంక చూసినపుడో
లేదూ ఆమెకే వెళ్తున్నట్టు స్పురణకొచ్చినపుడో
చెరోఁవైపు నుంచి కాసిన్ని దిగుళ్ళను పంచుకోవాల్సివుంటుంది
దూరం కాలంకింద 
నలిగి బూడిదైనపుడన్నా కావచ్చు
సమయం వేగాన్ని దాటుకుని నిలబడ్డపుడన్నా కావచ్చు
కళ్ళ వెనక్కెళ్ళి తదేకంగా చూసుకుని
ఒంటరితనాలను స్వేచ్ఛగా చంపేసుకుని
నలుపు తెలుపుల మధ్య గడియారం ఊగిసలాడుతోందనీ తెలిసీ
మళ్ళీ ఆ వైపుకు తిరిగి ఎదురుగా నిలబడతాను
ఆమె నుదుటిపై వెన్నెలతో ఈ రాత్రి వెలుగుతోందని 
ఆ పట్టీల చప్పుడులో పగలు హాయిగా నిద్రపోతోందనీ
ఇద్దరి ఒకేవొక మైదానంలాంటి దేహంలోని మౌనానికి తెలుసు
ఆమెకూ తెలీదు నాక్కూడా తెలీదు