నువ్వో మాటైనా చెప్పవు 
అసలు మాటనేదేదీ నీ దగ్గరుండదు శబ్దంగానైనా
దారంవుండనుంచి పూలకిచ్చిన అమ్మతనం నీ చీకటిరాత్రుల గీతలు
ఇప్పటిదాకా నీ నవ్వనేది ఎలా వుంటుంది అనుకుంటూ నీ చిత్రాల చివరాగిన రేఖనడిగాను
మాకిచ్చిన రెండురంగుల్లోనే పరావర్తనమైందనీ
మమ్మల్ని చెరిగిన కాగితమ్మీదే తేలుతోందనీ
నువ్వే నీలోపలి రంగై మునిగిచూసుకోమని నా రెప్పచివర్లో చిక్కుపడింది
అసలేందుకు 'దీదీ' మనది రెండు జీవితాలని అడుగుతాను నిన్ను
'యే జిందగీ ఉడ్‌నేవాలా పతంగ్ హై భాయ్‌జాన్' అంటావు
నాకెప్పుడు అర్థమైందనీ ఈ మాటేంటో తెలిసిపోవడానికి
నాకుతెలుసు నువ్వు నా 'పతంగ్‌'కి వున్న దారమని
నీ చిత్రం కనపడకుంటే ఖాళీ కాగితమ్మీద పాతచిత్రమే గీసుకుంటూ ఖాళీ అవుతాన్నేను
ఏ రాత్రి అరుగుమీదో ఉలిక్కిపడి లేస్తానా
'మై తేరే పాస్ హు భాయ్' అని ఒంటరిగుడిసే తలమీదున్న వెన్నలై నవ్వుతావు కదూ !