పక్షిరెక్కల చప్పుడు

ఊగుతున్న ఊయలలో
అటు ఇటు నా శరీరం ఒక లోలకం
మట్టికి మేఘానికి
చాటు మాటు ప్రణయ లేఖలు చినుకులన్ని
మట్టిలోంచి నా దేహంలోకి
మోయలేని కన్నీళ్లన్నీ ఇంకిపోతుంటాయి...

సున్నితమైన వాటి గురించి చెప్పడమంటే
నాలాగా ఏడుస్తున్న
ఒకే ఒక ఆకాశంలాంటిదొకటుంటుందేమో
బాధలన్ని నీలంగా బరువయినవనీ
మేఘాలన్ని జ్ఞాపకాలుగా
పొడిపొడిగా రాలిపడటమనీ
కెరటాల ఉప్పెనకి
తీరమై స్పందించడమనీ
పక్షి రెక్కల చప్పుడుకి పసిపిల్లాడినై ఊగుతాను
నేనొక జ్ఞాపకం
నిశ్శబ్ద నిఘంటువునై
మరణం చేతిలో ప్రత్యర్థినవుతే
రాలిపడే చూపులన్నిటికి దృశ్యాన్నవుతే
మృదువైన రాత్రిలోకి మాటలుగా
అస్పష్టమవుతాను

చీకటిగది మౌనంగా మాట్లాడుతుంది నాలాగా
నిర్మానుష్యంగా
నిర్లక్ష్యంగా
ఆవరించివున్న ఆకాశంలా
మిగిలిపోవడం ఒక నేర్పు అచ్చంగా నాలా...!!