వాడినొక్కణ్ణే

ఒకడొక చోటునుంచి కదుల్తుండగానో
గుంపులోంచి అరమరికల్లేకుండా తొలగిపోతుండగానో
పరికరాలేవి లేకుండా
ఒట్టి చేతులతోనో పట్టెడంత అక్షరాలతోనో
చూడగలిగినపుడు సంతృప్తి రేఖ వెలుగుతుంది...
ఉత్తిగానైనా,
కాగితాన్నో పుస్తకాన్నో తెరచి చూడగలగేయాలి...

రహదారులమీద క్షణాల్ని, గంటల్ని
సాంద్రమైన పుప్పొడిలా రాల్చేసిపోతుంటాడు
గుర్తులేవి మిగలవు మనలాంటి కొన్ని ఖాళీ దేహాలుంటాయంతే
ఏ సంఘటనలు జరగనపుడు
ఏదోక సంధర్భం విరుచుకుపడ్డపుడు
అతడికతడే ధూళికణాలుగా విచ్ఛిన్నమైపోగలడు
ప్రతిమనిషిలాగా తయారైపోవడం నేర్చుకున్నాడనిపిస్తుంది
మనిషంటే మనిషే
మట్టిలాంటి మనిషే
పొడిపొడిగా రాలిపోయే విడివిడిగా జారిపోయే
వున్నచోటే, ఒక్కచొటే ఉమ్మడిగా కదుల్తుండే
ద్రవ్యరాశిలాంటి మనిషే...!

ఒక్కోకర్ని స్పృశిస్తూ
ప్రయాణించగలిగాడంటే
వాడిలోన ఎన్నివేల అడుగులు పడుంటాయో
ఎన్నెన్ని రకాల ఊర్లు వాడిలోపల్లోపల శిథిలాలయుంటాయో
వాడిలోంచొక సంఘమో,
వొక వ్యవస్థో లేదొక ప్రపంచమో రాకముందే
ఏదైనా కొత్తరకపు వలవేసి పట్టేయండిపుడు
ఎవడిలాగా బ్రతకనపుడు
వాడినలా వదిలేస్తే ఇంకోకర్ని పూడ్చేసి
వాడిలాంటోణ్ణి తవ్వుకోగలడు జాగ్రత్త...!
కనీసం వాన్నొక అద్దంలోనైనా దాచేయాల్సిందే...!!