ఇద్దరము

నేను తనవైపు వొరిగి చూస్తున్న ప్రతిసారీ
పువ్వులా మెలిపడి వుంటుందలాగే చినుకుల్లోంచి నవ్వేస్తూ,
కొమ్మలపైనుంచి ఓ మేఘంలా తీరైన ఒద్దికతో
నాలోకి వచ్చేస్తుంది
ఒక్కోసారి నేనో సముద్రం
తను ఓ నది
నీటి తరగలతొ చెట్టాపట్టాలేసుకుని
నిశ్శబ్ద ప్రపంచంలోకి ప్రస్థానం మొదలుపెడతాం
వెన్నెల వొకటి అలిగి తెల్లని ఉదయాల్లో
వెచ్చని దుప్పటి కప్పుకున్నాక మామూలుగా అయిపోతామెందుకో..?
ఇంకేదీ కావాలనిపించదు తననుంచి ఒక ప్రవాహమంతే...
ఒక్కోసారి దీపాన్ని వెతుక్కునే
నేనో తైలం తనోఁ వొత్తిలాగా మిళితమై
ప్రసరించబడుతుంటాం భువనానికి వెలుగునద్దుతూ
ఇంకేమీ అడగదు నానుంచి ఓ భరోసా అంతే...
ఇద్దరికి దొరకనిదేదైనా మిగిలిపోతే
అదిప్పటి జీవితమైనపుడు ఆగిపోకూడదనుకుంటాం ఎప్పటికీ
సంతృప్తి తెరలుతెరలుగా వచ్చివెళ్తున్నపుడు
గతానికి...

ఏదోక శ్వాస ఆగినపుడు,
ఒకే ప్రపంచాల్లాంటివి రెండూ కూలిపోయే స్థలం కావాల్సొస్తుంది...