పగిలిపోయిన మట్టికుండ

మనిషి మనిషిలా వుండడంలేదెందుకో
వ్యవస్థలా హడావిడిగా దిక్కుతోచనివాడిలా 
తిరుగుతున్నాడేగానీ మనిషి ఒట్టి పగిలిపోయిన మట్టికుండ
బతికుండగా ఠంగుఠంగున రాగాలెన్నిటినో నింపుకున్నాడు
ఖాళీ అయినపుడు బోల్డంత శూన్యాన్నీ మోశాడనుకోండి..!
ఇపుడు మాత్రం ఒట్టి పగిలిపోయిన మట్టికుండ
ఇన్నాళ్ళు మాటలదేముందిలే అనీ
చాలా చవగ్గా చూశాడుగా
వాటికి విలువేముంది పనికిరాని శబ్దపుపగుళ్ళు
వాటికి శక్తెక్కడిదీ ఛిద్రమైన అక్షరాలనుకొని, బోర్లాపడి పాటపాడాడు
ఎన్నాళ్ళని మాటలు మౌనంగా వుంటాయి
భళ్ళున మెరుపు చప్పుళ్ళతో ఆకాశాన్ని చీల్చినట్టు
అతని గొంతుని చీలగొట్టాయి
అతనిపుడు ఒట్టి పగిలిపోయిన మట్టికుండ అంతే...
మాటలకు తెలుసు ఎపుడు మరణించాలో
మాటలు అగ్నిని మింగిన విషాదకెరటాలు
ముత్యాలను సృజించే ఆల్చిప్పలు
మనుషులు లేని చోట అవి ఎందుకుంటాయి
మాటలు మరణంకోసం ఎదురుచూడగలవు
నాలుక బీడుపగుళ్ళ లోపలికి తలనూ దూర్చగలవు
గొంతు అగాధంలోకైనా దూకి అక్షరమక్షరంగా పగిలిపోనూగలవు
ఏదైనా చీకటిగదిలో వుండగా ఏ వెలుతురు చేతులో
వస్తాయనీ,
సముద్రాన్ని కాగితంలా తిరగేసే కెరటాలకున్నంత బలమొస్తుందనీ,
ఎవరైనా వాటికి చెబితే బాగుండుననిపిస్తుంది..!
ఏనాటికైనా మనిషి మట్టి పరమాణువనీ,
పునఃనిర్మితమవుతాడని చెప్పడానికెవరైనా ఉండాలిక్కడ..!!